Πρόκειται για ένα επιστημονικό έργο της καθηγήτριας Παναγιώτας Καραγιάννη, το οποίο φωτίζει την αναπηρία όχι ως ατομικό πρόβλημα, αλλά ως σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Μέσα από τις τρεις διαστάσεις –κοινωνική πολιτική, ρητορική και ιατρικά εργαλεία ταξινόμησης– η συγγραφέας αναλύει πώς μετασχηματίστηκε η θέση των αναπήρων σε μια περίοδο ανασφάλειας και αναδιάρθρωσης. Το βιβλίο στηρίζεται σε ποικίλες πηγές, από νόμους και ευρωπαϊκές εκθέσεις έως μαρτυρίες των ίδιων των αναπήρων, δίνοντας φωνή σ’ εκείνους που συχνά σιωπούνται.



